De Causeway Coastal Route, een woeste roadtrip langs de kust van Noord-Ierland

De herfstvakantie is een ideale week voor een roadtrip met het hele gezin. Vorig jaar in Schotland, dit jaar kiezen we voor Noord-Ierland. Door Lonely Planet uitverkozen tot “Best in Travel” bestemming voor 2018. Per camper verkennen we de Causeway Coastal Route langs de kust van Noord-Ierland. In de dagen dat ex-orkaan Ophelia het eiland teistert. Hoe woest wil je het hebben?

De Causeway Coastal Route begint in Belfast

In de herfstvakantie vliegen we naar Belfast, de hoofdstadvan Noord-Ierland, voor een bijzondere roadtrip. We willen met een camper de Causeway Coastal Route gaan rijden. Vanaf George Best City Airport rijden we met een taxi naar het depot waar we de camper gaan ophalen. We hebben net als vorig jaar een camper gehuurd bij Bunk Campers. Dat was ons in Schotland goed bevallen dus we hoeven niet lang na te denken als we weer op zoek gaan naar een camper verhuurbedrijf.

We vullen de nodige papieren in en lopen alles na. Alles is in orde en rond 5 uur ‘s middags rijden we weg. Het is nog anderhalf uur licht en ons doel voor die dag is om in Carnfunnock te overnachten. Ik ben verrassend snel gewend aan de camper en niet veel later rijden we Belfast uit richting de kust. Al snel zien we de borden met Causeway Coastal Route. De komende dagen zullen we dit blijven volgen.  We laten de snelweg links liggen en nemen de kustroute. We passeren een mooi kasteel, Carrickfergus genaamd, maar het is te laat om daar nu te stoppen.

Zaterdagavond in Larne

Tegen de schemer passeren we het stadje Larne. De camping zou hier in de buurt moeten zijn. We vervolgen onze route en na ongeveer 10 minuten zien we de borden van Carnfunnock Country Park. Het ziet er donker uit. Is het wel geopend? Gelukkig is er nog iemand in het bezoekerscentrum. We kunnen hier overnachten. Naast ons zijn er nog een paar caravans en 1 andere camper. Het is geen hoogseizoen meer.

Aangezien we nog moeten eten, rijden we terug naar Larne. Onderweg zien we overal groepjes met jongeren. Wat is er aan de hand? In het centrum zien we steeds meer jongeren. Er hangt een wat vreemde sfeer. Af en toe horen we wat vuurwerk. We belanden bij een fish & chips shop. We bestellen onze maaltijden en kletsen met de eigenaresse. Er blijkt niks aan de hand, dit is een gewone zaterdagavond in Larne. De jongeren zoeken elkaar op om lol te trappen.

Als onze bestelling klaar is, nemen we het eten mee en rijden naar een grote parkeerplaats. Daar halen we wat te drinken bij de plaatselijke Lidl en gaan we in de camper aan tafel zitten. Ideaal als je je eigen eettafel en stoelen bij je hebt.

Na het eten rijden we terug naar de camping. Sluiten de stroom en het gas aan, drinken nog een lekker biertje. De roadtrip is begonnen!

Hiken in Glenariff Forest Park

De volgende ochtend slapen we lekker uit. Het is zonnig en we verkennen de omgeving van de camping. Deze ligt in een soort park langs de kust.

Er heerst een heerlijke zondagsrust.

Na het ontbijt, pakken we alles in en vertrekken we. Hoofddoel is Glenariff Forest Park waar we een wandeling willen maken.

We hadden vooraf in Nederland bedacht om naar de Gobbins te gaan, een bijzondere wandeling langs de kliffen vlakbij Larne. Bij het bezoekerscentrum horen we helaas dat deze wandeling al gesloten is per eind september. Jammer, ik had dit graag eens gezien.

Het is zonnig als we onze roadtrip vervolgen. Een mooie weg slingert langs de Noord-Ierse kust door kleine stadjes als Balleygalley en Glenarm. In Carnlough parkeren we de camper.

Het is een mooi oud vissersstadje met een pittoresk haventje. Game of Thrones heeft hier opnames gemaakt. Een van de vele plekken in Noord-Ierland die in deze beroemde serie voorkomen.

Bij Glenariff slaan we een vallei in. Bij het bezoekerscentrum beginnen de wandelingen. We kiezen voor de Watervalroute.

Het blijkt een bijzonder mooie route langs de rivier en diverse watervallen.

Zeker met de herfstkleuren is het een feest om hier te mogen lopen.

Halverwege pauzeren we bij een pub waar het al volop Halloween is.

Tijdens het laatste stuk terug worden we aangenaam verrast door prachtige vergezichten op de vallei, een scenic route aan de overkant en in de verte de zee.

Orkaan Ophelia bepaalt onze route

Terug bij de camper staan we in dubio. Het is halverwege de middag en het weer ziet er nog ok uit. Het plan was eigenlijk om hier in de buurt een camping te zoeken en daar Ophelia op te wachten. We weten dat Ierland morgen door ex-orkaan Ophelia wordt overvallen. We willen daardoor niet verrast worden en op een goede plek de storm uitzitten. In de campinggids zien we dat er in Bushmills ook een leuke camping is. We kunnen van daaruit allerlei dingen doen en bij slecht weer de Bushmills Distillery bezoeken. Het besluit is gevallen, we zetten koers richting Bushmills. De afstanden vallen me erg mee.

Onderweg bij Ballycastle zien we de beroemde touwbrug bij Carrick-a-rede aangegeven staan. Zullen we daar even kijken nu we zo dicht in de buurt zijn? Als we de parkeerplaats oprijden, vertelt een medewerker dat de touwbrug vandaag en de komende dagen gesloten is. Vanwege de extreme weersomstandigheden. We mogen er wel heen lopen om te kijken.

Inmiddels zitten we aan de Noordkust van de Causeway Coastal Route en er staat een flinke wind. Ik ben benieuwd naar die touwbrug die ik van de foto’s ken. We gaan hem van dichtbij bekijken. De wandeling erheen is de moeite waard. Langs hoge kliffen en klotsende golven komen we uiteindelijk bij een hek. Door het hek heen zien we de touwbrug wiebelen.

Nee, daar hoeven we vandaag niet overheen! Maar wat een stoere plek! Het uitzicht is fenomenaal. De brug werd vroeger al gebruikt door vissers om vis aan land te brengen. Het is nu een topattractie op deze route. We kunnen er weliswaar niet overheen maar toch zeker mooi om te zien.

Giant’s Causeway in de schemer

Vanuit de touwbrug rijden we verder naar Bushmills, op zoek naar de camping. Door een kleine typefout op de TomTom belanden we ergens in de bush ver buiten Bushmills. Ik hobbel over smalle weggetjes en ben bang voor tegenliggers. We zien onze fout in en voeren de correcte gegevens in. De camping blijkt aan de rand van het stadje Bushmills te liggen. Als we er aan komen, is er niemand bij de receptie. Ik bel met het nummer dat er hangt. Zoek maar een plekje uit en de volgende ochtend afrekenen. Er staan hier wat meer caravans en een paar campers. Onderweg hebben we een paar campings gezien maar veel lijkt al gesloten. Wel iets om rekening mee te houden deze week.

Het is nog niet donker en ik heb eigenlijk zin om de Giant’s Causeway nog te zien voordat de avond valt. Het is nog geen 10 minuten rijden van de camping. Het bezoekerscentrum is al gesloten maar we kunnen het terrein wel op. Vanaf de parkeerplaats is het een kwartiertje lopen. We lopen stevig door. Het is niet druk meer. Ineens zijn we er: Giant’s Causeway.

Een plek met duizenden geometrisch gevormde basaltblokken die de zee trotseren. Het is een bizar natuurlijk fenomeen. We kijken onze ogen uit. Ik ben blij dat we hier nog heen zijn gegaan. De schemer en de relatieve rust geven deze plek een mysterieuze sfeer. We kijken hoe de golven zich op de blokken storten. We verwonderen ons over deze vreemde plek. Mijn herinneringen dwalen af naar Giant’s Playground, een plek in Namibië waar ik ooit was.

Giant’s Causeway was voor mij de hoofdreden om naar Noord-Ierland te reizen. En nu sta ik er! Als het bijna donker is, keren we terug naar de parkeerplaats. Het wordt anders te gevaarlijk omdat we bijna geen hand meer voor ogen zien.

Smullen bij de Smugglers Inn

Bij de afslag naar Giant’s Causeway ligt een leuke pub, de Smugglers Inn. Na deze topdag heb ik geen zin meer om te koken. Het blijkt een goede keuze. Ook dit is Noord-Ierland. Een gezellige pub, met lekker pub food. Mijn vrouw probeert het lokale bier uit maar omdat ik nog moet rijden,  beperk ik me tot wat slokjes van haar “Red”. Lekker! We hebben een gezellige avond. Het is niet voor te stellen wat we allemaal gedaan hebben vandaag. Het lijkt alsof we al dagen onderweg zijn, terwijl dit pas de tweede dag is. Ik heb dat gevoel vaker bij een dergelijke roadtrip. Je krijgt een ander tijdgevoel. Tijdloos. Heerlijk vind ik dat.

We blikken ook vooruit. Morgen raast Ophelia over Ierland. Hoe gaat onze camper dat doorstaan? We rijden terug naar de camping en gaan slapen. Het is nu nog rustig, stilte voor de storm….

Wind, wind en nog eens wind

De volgende dag worden we wakker en kijken uit het raampje. Het is grijs, regenachtig en er staat een flinke wind. Ik krijg een bericht van Bunk Campers. Hun advies, zoek dekking en ga niet rond rijden. De storm wordt in ons gebied aan het begin van de middag verwacht. Ik weersta de verleiding om toch nog even op en neer te rijden naar de Giant’s Causeway. Iedereen die we ontmoeten, lijkt redelijk nuchter. Ook bij de receptie denkt de eigenaresse dat het wel mee zal vallen.

Het klaart op en we besluiten een stuk te gaan wandelen. Naar zee. We laten de camper achter op de camping en gaan op pad. Volgens de kaart ligt Port Ballintrae aan de kust. Onze jongste zoon is benieuwd naar de hoge golven. Het is maar iets van 20 minuten lopen. We zien de kust maar helaas geen golven. Port Ballintrae ligt aan een baai. Bovendien staat de wind zo dat de golven juist weg worden geblazen. Het begint weer te regenen. Ik zie een bus aankomen. Ik hoop nog even dat deze naar Giant’s Causeway rijdt. Helaas. Deze bus gaat terug naar Bushmills. Toch springen we aan boord  en rijden we binnen een paar minuten terug naar het stadje.

Dit is misschien toch een goed moment om naar de Distillery te gaan. Het weer is aan het verslechteren en daar kunnen we met een rondleiding mee gaan en daarna in het restaurant blijven hangen.

Storm in een glas whisky

Als we bij de Bushmills Distillery aankomen, lijkt er toch iets veranderd in de sfeer. Mensen zijn onrustig geworden. Ik informeer naar de volgende rondleiding. Die is gepland voor 14.00 uur maar kan ook ieder moment  afgeblazen worden als de omstandigheden verslechteren. We kopen kaartjes en wachten. We horen de storm al over de wachtruimte razen.

Gelukkig gaat de rondleiding door. Het zal wel de laatste excursie van de dag zijn. Helaas mag ik geen foto’s maken. Men is voorzichtig vanwege ontploffingsgevaar door het hoge alcoholpercentage in de lucht. Er zou op die manier al eens brand zijn geweest.

We worden meegenomen langs alle stappen van het distilleren van deze beroemde whisky. Al vanaf 1608 heeft Bushmills een vergunning. Het belangrijkste verschil met Schotse whisky is dat deze laatste gebrand is, terwijl Ierse whiskey gedroogd wordt met hete lucht. Ierse whisky is daarom veel zachter. Bushmills whisky wordt 3 maal gedistilleerd. Whisky moet minimaal 3 jaar + 1 dag rijpen op houten vaten en een alcohol percentage hebben van 40%. De verschillende smaken komen voort uit welke drank er voor de whisky in het vat heeft gezeten. Weer wat geleerd.

Het is een interessante rondleiding met veel nieuwe inzichten. Mijn kinderen vinden vooral de bottelafdeling boeiend.  Op het laatst mogen we proeven. Hier merken we dat de zenuwen  imiddels behoorlijk zijn toegenomen. De medewerkers willen snel naar huis voordat de storm in volle vaart over Noord-Ierland raast.  Begrijpelijk. Gehaast proeven we een paar heerlijke varianten van Bushmills en we krijgen flesjes mee. Ook de oudste 2 zitten te glunderen als ze een flesje Bushmills aangeboden krijgen. Ik moet hen zweren dat ze deze mogen bewaren tot ze 18 zijn (in plaats van dat ik ze stiekem opdrink…).

Hoe overleef ik Ophelia?

Onze plannen vallen een beetje in duigen. Ik was van plan de rest van de middag in het restaurant van Bushmills door te brengen maar dat lukt nu niet meer. We zoeken een andere plek en nestelen ons in “The Cods Inn”. Op het nieuws zien we de eerste berichten over de impact van de storm. In Zuidwest Ierland zijn helaas al doden gevallen. De schade is groot. Het lijkt hier in Bushmills nu nog wel mee te vallen.

De hele middag zitten we eigenlijk te wachten op de storm. We gaan naar een pub maar hebben geen zin om daar lang te blijven. We besluiten terug te gaan naar de camper en daar zelf te koken.  Het laatste stuk richting de camping begeeft mijn stormparaplu het. De wind is echt heftig en iedere druppel regen komt extra hard aan.

Mijn jongste zoon vindt het allemaal prachtig. Terwijl ik in de schuddende camper sta te koken, maakt hij buiten een vlog in de woedende wind. Het is wel gezellig knus en warm in ons tiny house op wielen. In het begin kijken we elkaar af en toe aan, gaat dit wel goed? Maar de camper is zwaar genoeg om de storm te doorstaan.

Als we gaan slapen, is het al weer wat rustiger geworden. We hebben Ophelia overleefd!

Terug naar de Giant’s Causeway

De volgende morgen slapen we uit. Het weer is redelijk. Af en toe regen en nog steeds een stevige wind. Ik wil graag terug naar de Giant’s Causeway. Als we er weer terugkomen, is het een stuk drukker dan de eerste keer. Het bezoekerscentrum is geopend. We lopen weer dezelfde route en wederom geniet ik van dit natuurspektakel.

Het is druk maar toch kun je rustige plekjes vinden om je te verwonderen. In de verte, aan de overkant van een kleine zee-inham zie ik een soort vreemde poort in de rotswand. Ik stel voor erheen te wandelen. Het is een route langs de bergwand. Het is een rijtje basaltblokken die zeker 7 meter de lucht insteken. Deze rode route loopt nog verder naar het zogenaamde amfitheater.

Na ca. 20 minuten lopen slaan we een hoek om en worden we getrakteerd op een spectaculair uitzicht. Ik snap meteen waar de benaming vandaan komt. Helaas begint het weer te regenen en keren we terug. Vlakbij de Causeway kunnen we in plaats van omlaag ook een pad omhoog. Daar krijg ik geen spijt van. We lopen door naar boven en staan dan op een mooi uitzichtpunt. Een panoramisch gezicht op de omgeving. Niet te dicht bij de rand want het waait nog stevig.

Via deze rode route komen we weer terug bij het bezoekerscentrum. We hebben behoefte aan wat warms en bestellen een kop heerlijke aardappelsoep. Giant’s Causeway is wat mij betreft echt een hoogtepunt. Neem echt de tijd om dit gebied op je te laten inwerken.

File bij de Dark Hedges

Vanaf hier is het niet ver naar de zogenaamde Dark Hedges. Dit is een laan met bomen die bekend is geworden door de serie Game of Thrones. Ik had al voor mijn reis gelezen dat de weg eind oktober zou worden afgesloten voor verkeer dus we zijn net op tijd. Ik parkeer onze camper bij het begin en we wandelen de laan in.

In het begin is het nog even rustig en kan ik een paar foto’s maken zonder al te veel anderen erop.

Maar dat is van korte duur. Het is een gaan en komen van vele auto’s en toeristen. Ik begrijp niet dat mensen hier met het auto of camper door heen rijden. Wandelen is toch echt de beste manier om het een beetje op je in te laten werken.  Eerlijk gezegd, erger ik me aan al die automobilisten en ben ik blij dat dit over een paar weken voorbij is.

Vreemd om te bedenken dat deze bomenlaan die waarschijnlijk al eeuwenoud is, door een scene uit een serie ineens wereldberoemd is geworden. Maar ik moet toegeven, het is een fotogeniek laantje. Ik neem als ik wegrij, nog 1 foto van de zijkant.

De ruïnes van Dunluce Castle

Vanuit de Dark Hedges rijden we terug naar de kust, Dunluce Castle. Het is al bijna half 5 als we daar aankomen. We kunnen nog net naar binnen.

Wat een prachtige ruïne op een waanzinnig mooie plek. In de verte zie ik de Giant’s Causeway liggen. De andere kant op, kijk ik naar de witte kliffen van Whiterocks Beach.

Ik lees nergens of deze ruïne een rol speelt in Game of Thrones maar het zou wat mij betreft zeker een hoofdrol in deze serie mogen krijgen.

We vervolgen de Causeway Coastal Route richting Portrush en Port Stewart. Zoekend naar een leuke camping zien we grote caravanparken maar daar worden we niet echt blij van.  Voorbij Port Stewart geven we het op en besluiten terug te gaan naar Bushmills. Daar kennen we  een prettige camping en we sluiten onze laatste avond in dit gebied af met een lekkere maaltijd in de Smugglers Inn. Mijn kinderen worden helemaal opgewonden als ze iets verderop een Bekende Nederlander hebben gespot. Als ik de naam hoor, gaat er bij mij geen enkele bel rinkelen. Mijn fout, zo blijkt als ik haar naam opzoek op social media. Wie het is? Tja dat hou ik toch maar even geheim vanwege haar privacy.

Prachtige afsluiting roadtrip bij Whiterocks Beach

Dit is de laatste dag van onze gave roadtrip op de Causeway Coastal Route. De laatste echte stop maken we bij het Whiterocks Beach Coastal Park.

Terwijl mijn vrouw en kinderen het strand opgaan, loop ik een stuk terug. Ik wil graag vanaf een mooi uitzichtpunt een foto maken. Als ik daar sta, zie ik mijn vrouw en jongste zoon diep onder mij lopen. Wat een plaatje! Dit is echt 1 van de mooiste stranden waar ik ooit ben geweest.

Witte kliffen in combinatie met een eindeloos strand.

Het wolkenspel maakt het helemaal af. Via een mooi kliffenpaadje, loop ik weer terug naar de rest. We lopen net zover door totdat we niet meer kunnen. In de verte zie ik de ruïnes van Dunluce Castle waar we gisteren waren.

Whiterocks Beach is een prachtige afsluiting van een bijzondere roadtrip. We hebben, ondanks het slechte weer, vele hoogtepunten gezien. Glenariff, Carrick-a-rede Rope Bridge, Bushmills Distillery, Giant’s Causeway, the Dark Hedges, Dunluce Castle en last but not least, Whiterocks Beach Coastal Park, waren stuk voor stuk bestemmingen die een stopover meer dan waard zijn.

Bij (London)Derry eindigt de Causeway Coastal Route. Van hieruit kun je rechtstreeks terug naar Belfast of beginnen aan de Wild Atlantic Way, een epische route langs de kust van Ierland.  Overigens is Belfast zelf ook meer dan de moeite waard (zie een volgende blog binnenkort).

Praktisch

We vlogen rechtstreeks van Amsterdam naar Belfast met KLM. Een vlucht van ca 70/80 minuten.

We huurden onze camper bij Bunk Campers. Ik heb goede ervaringen met Bunk Campers en huurde ook al eerder een camper bij hen in Edinburg, Schotland.  Zie ook 7 handige tips en adviezen voor het huren van een camper in Schotland en Ierland. Je kunt ook een camper huren bij Travelhome. Via deze link kun je een vrijblijvende offerte aanvragen.

We gingen naar Noord-Ierland in onze herfstvakantie van 14-21 oktober.  We kwamen er achter dat diverse campings en attracties al gesloten waren. 1 camping (Dundonald bij Belfast) was zelfs gesloten terwijl deze volgens het campingboekje nog open zou zijn. Wild kamperen is in Noord-Ierland officieel niet toegestaan.

Net na onze terugkeer werden Belfast en de Causeway Coast door Lonely Planet verkozen tot de beste regio (Best in Travel) om in 2018 te bezoeken.

De afstanden zijn in Noord-Ierland relatief beperkt en de wegen goed. Het is goed mogelijk om de route die wij hebben gedaan in 3 dagen af te leggen, inclusief stops.

Meer informatie over (Noord) Ierland vind je natuurlijk bij Ierland Toerisme en op hun website Ireland.com

Verantwoording

Voor onze reis naar Noord-Ierland ben ik een samenwerking aan gegaan met Bunk Campers en Ierland Toerisme. Ik wil hen van harte bedanken voor deze samenwerking. Ik wil ook op deze plaats mijn dank uitspreken voor de partners van het verkeersbureau: Giant’s Causeway Infocenter, Bushmills Distillery en Dunluce Castle. Alle foto’s in dit artikel heb ik zelf gemaakt. Copyright berust dus bij mij.