Een eilandgek op de Wadden

Net als Boudewijn Büch ben ik islofiel: een eilandgek. Op de Waddeneilanden kan ik mijn hart ophalen. In de zomer van 2016 ga ik naar Terschelling en Vlieland. Ik ga op zoek naar het antwoord op de vraag waarom ik gek ben op eilanden in het algemeen en de Wadden in het bijzonder.

Ik “lijd” aan eilandgekte

Eilanden hebben een bijzondere aantrekkingskracht op mij. Ik weet niet wat het is maar als ik ergens een eiland zie, wil ik er naar toe. Afgelopen zomer ging ik bijv. voor het eerst naar Elba, een eiland vlakbij de Italiaanse kust dat al jaren op mijn lijstje stond. Deze belangstelling begon al toen ik een kleine jongen was en genoot van de reisprogramma’s van Boudewijn Büch. Ook zijn reisboeken over eilanden vond ik prachtig. Ik denk dat ik net als hem ook een islofiel, eilandgek, ben. En daar is maar 1 remedie voor!

Als ik aan een paar maanden terug een uitnodiging krijg om mee te gaan met een varend festival op de Waddeneilanden, de Horizontoer, hoef ik niet lang na te denken. Ik meld me aan en ben dolblij als ik na een paar weken te horen krijgen dat ik echt mee mag. Mijn tocht begint in Terschelling en gaat vervolgens naar Vlieland. Ik heb goede herinneringen aan Terschelling. In april ging ik hier voor het eerst heen, voor mijn expeditie Noordkaap, een expeditie met een knipoog. Op Vlieland ben ik nooit geweest en ik ben heel benieuwd hoe dat er uit ziet. Het is het enige Waddeneiland waar ik nog eerder was.

De eerste keer dat ik op een Waddeneiland was, dateert al weer van ruim 20 jaar geleden. Samen met mijn vriendin, reisde ik naar Ameland. Ik herinner me nog onze fietstochten, vooral ’s avonds door het donker, alleen geholpen door het licht van de vuurtoren. Later bezocht ik ook Texel en Schiermonnikoog.

De Wadden zijn bijzondere eilanden

Als ik in augustus met de veerboot de haven van West-Terschelling binnen vaar, voel ik me er meteen thuis.

Ik herken het haventje en uiteraard de stoere vuurtoren, de Brandaris, van mijn eerdere bezoek. Ik ben me er bewust van dat de Wadden geen gewone eilanden zijn. Ze maken onderdeel uit van een Werelderfgoedgebied dat op de lijst van Unesco staat. Het is ook een kwetsbaar gebied dat de beschermde status hard nodig heeft.

De eilanden zijn bijzonder door hun ligging. Aan de noordkant is er de Noordzee. Met uitgestrekte stranden waar je nauwelijks mensen tegen komt. Prachtige duinen waar je fantastische uitzichten hebt over zee en eiland. Aan de andere kant, heb je de Waddenzee. Als het laag water is, zie je de zeebodem. Je kunt er zelfs op lopen. En je ziet en hoort duizenden vogels die zich voeden met de rijkdommen die het Wad biedt. Het is een uniek gebied en dat maakt de Wadden extra bijzonder.

Veel van de activiteiten die je op Terschelling en Vlieland kunt doen, hebben te maken met het eilandgevoel. De eerste dag op Terschelling ga ik bij laag water het Wad op. Samen met Flang Cupido ga ik op zoek naar eetbare dingen die op de zeebodem te vinden zijn.

(zie ook Beleef de Wadden met al je zintuigen)

Het wrakkenmuseum, een prettig gestoord museum

Na deze wadproeverij, ga ik naar het Wrakkenmuseum. Een prettig gestoord museum vol spannende verhalen zoals ze zelf zeggen. Het museum ligt in Formerum, net voorbij de bekende jeugdcamping, de Appelhof. Het wrakkenmuseum ligt vol met allerlei snuisterijen die in de loop der jaren gevonden zijn op de stranden. Je kunt het zo gek niet bedenken of het ligt er tussen. Hier liggen heel wat verhalen verstopt! In de tuin van het museum is een piratenschip als speeltuin nagebouwd. Ik ben zonder mijn kinderen gekomen maar ik weet zeker dat ze dit een super leuke plek vinden. Alweer een goede reden om nog een keer naar Terschelling terug te komen.

Een aantal van de verhalen herinner ik me nog uit het nieuws, bijv. de container met sportschoenen die aanspoelde. Een klein deel van de vele aangespoelde sportschoenen hangt in het wrakkenmuseum. Of wat denk je van een verzameling lege wodkaflessen? Het is een bizarre plek, een ideale plek voor een eilandgek.

Na mijn bezoek aan het wrakkenmuseum fiets ik naar West Terschelling. Dat is het mooie van de Waddeneilanden. Eigenlijk kun je alles met de fiets doen. Er zijn uitstekende fietspaden en de afstanden zijn overzichtelijk. Binnen een half uurtje sta ik bij Paviljoen de Walvis. Vanaf het terras van dit café, kijk je uit over de Noordsvaarder , een enorm strand en duinengebied aan de westkant van Terschelling. Ik ben benieuwd hoe de cranberry cheese cake smaakt. Cranberries zijn typisch Terschellings. En ik moet natuurlijk even energie opdoen voor mijn wandeling naar paal 3 dus ik vraag er ook maar wat slagroom bij.

Paal 3

Naast fietsen lenen de Wadden zich uiteraard ook voor wandeltochten. De zee is nooit echt ver weg. Je kunt hier zelfs hartje zomer uren over het strand wandelen zonder dat je struikelt over de mensen. Ik kies voor een wandeling naar paal 3. Vanaf paviljoen de Walvis, rijd ik een paar kilometer richting de Noordkust. Bij een hekje zet ik mijn fiets weg en de laatste kilometers loop ik door het duingebied. Op het eind moet ik nog een venijnige klim trotseren voordat ik bovenop de duinen sta. Maar mijn inspanning wordt beloond. Hier had ik graag een 360 graden opname van gemaakt! Wat een uitzicht. Ik sta zo te zien op een van de hoogste duinen en zie een flink stuk van Terschelling. Wat een prachtig eiland.

360 graden uitzicht

Na 2 dagen op Terschelling varen we de volgende ochtend verder naar Vlieland. Ik ben erg benieuwd naar dit eiland. Hier ben ik nog niet eerder geweest. Na ongeveer 2 uur varen, zie ik het strand van Vlieland liggen. Onze haven ligt net om de hoek. Het is flink passen en meten om met onze klipper de smalle ingang van de haven binnen te komen. Als we aangemeerd zijn, verlaat ik meteen het schip om het eiland te verkennen. Vanaf de haven is het ongeveer een kwartiertje lopen naar het enige dorp, Oost Vlieland. Ik heb  er meteen een goed gevoel bij. Er hangt een gemoedelijk sfeertje. Ook hier valt me meteen op hoe belangrijk de fiets is als vervoersmiddel. Auto’s rijden hier nauwelijks.

In de verte zie ik de vuurtoren en besluit spontaan dat ik daarheen wil. Vuurtorens hebben ook een bijzondere aantrekkingskracht op me, je zou me naast een islofiel ook een pharofiel kunnen noemen. Ik loop de hele Dorpsstraat door en kom uiteindelijk bij de voet van de vuurtoren.

Ik beklim de trap en ontdek dat je de vuurtoren zelf ook kunt beklimmen. Even later sta ik bovenop en ben aangenaam verrast over het uitzicht. De toren op het Vuurboetsduin lijkt niet zo hoog maar het uitzicht is fenomenaal. Je kunt hier vandaan echt het hele eiland zien. Als je goed kijkt, zie je zelfs de vuurtoren van Texel. Verder zie ik veel groen en zowel de Noord- als de Waddenzee. Ga je naar Vlieland, ga dan zeker hier even naar toe. Het uitzicht is het echt waard. Ook hier heb je een prachtig 360 graden panorama.

Korren

Na een heerlijke uitsmijter in een eetcafe in de Dorpsstraat, loop ik terug naar de haven. We gaan met een aantal mensen korren. Geen idee wat het is. We ontmoeten Lars die het ons gaat leren. Lars is vrijwilliger bij het informatiecentrum De Noordwester. Hij is in opleiding als marinebioloog. Hij legt uit wat we moeten doen. Een kornet is een speciaal net om in laag water te vissen. Het plan is om met dit net langs de branding te lopen en het dan op zijn teken het strand op te trekken. We kijken wat we gevangen hebben en Lars zal uitleg geven over de vangst. Het is lekker weer dus de schoenen gaan uit. Met zijn zevenen trekken we het net langs de vloedlijn terwijl Lars in het water meeloopt.

Als hij het signaal geeft, rennen we richting de duinen om het net op het strand te krijgen. We hebben beet! Er zit een flink aantal krabben in het net. Naast de krabben treffen we ook 3 garnalen en een kompaskwal aan. Lars weet veel te vertellen over onze vangst. We zetten alles weer terug en lopen nog een keer met het net langs de zee. Dit keer is de vangst wat kleiner maar we hebben wel een kleine schol en een paar krabben gevangen. Het scholletje gaat mee naar het aquarium van het informatiecentrum. Niet om te houden maar om hem te laten bijkomen. Daarna wordt hij weer teruggezet in zee. Korren blijkt erg leuk en leerzaam om te doen. Je kunt je aanmelden bij het informatiecentrum De Noordwester.

De Vliehors, de Sahara van het Noorden

Iedereen die ik vooraf vraag wat je op Vlieland zeker gedaan moet hebben, antwoordt; De Vliehors Express.

Ik moet de hele tijd denken aan Langhors, het paard uit Pluk van de Petteflet. De laatste middag op Vlieland gaat het ervan komen. Helaas zit het weer vandaag niet zo mee. De tocht begint bij het Posthuis dat goed te bereiken is met de enige bus op het eiland.  Ik ben niet de enige die mee wil. Er zijn genoeg deelnemers voor 2 volle trucks.

Als we vertrekken, heerst er binnen een paar minuten in de truck een echte schoolreisjessfeer. De truck rijdt ca. 10 kilometer over het strand richting de westkant van Vlieland. Het gebied heet de Vliehors en het is een enorme zandvlakte. Het wordt ook wel de Sahara van het Noorden genoemd. Het doet mij met dit grauwe weer eerder denken aan een landschap uit Star Wars.

Op de westpunt stappen we allemaal uit. Ik hou van dit soort weidse plekken. Aan de overkant zie ik Texel liggen. Waar de truck gereden heeft, staat een gedicht in het zand.  Op de achterste banden staan letters in profiel, die in het spoor achterblijven.

Juist door het mindere weer heeft deze plek iets magisch. Een zeehond is nieuwsgierig en komt ons bekijken. Juist op dit soort plekken, ervaar je het pure eilandgevoel. Ik zie een kleine aanlegsteiger en begrijp van onze chauffeur dat je hier vandaan naar Texel kunt oversteken. Ik neem me voor om een keer te gaan Wadhoppen.

We stappen weer in en rijden verder naar ’t Reddingshuisje. Vroeger diende dit als eerste opvang voor drenkelingen. Nu is het een verzamelplek voor alles wat aanspoelt, een klein wrakkenmuseum. De chauffeur vertelt dat je hier sinds 1997 ook kunt trouwen. Het staat in de top 10 van mooiste trouwlocaties. Snap ik.

Als we terugrijden naar het Posthuis, is Wouter de speelman erbij gekomen. Met zijn accordeon en liedjes die iedereen kent, bereikt de schoolreisjes sfeer een hoogtepunt. Wat een gezellige en bijzondere afsluiting van mijn Waddentrip.

Terug naar de vaste wal

Een paar dagen op de Waddeneilanden voelt echt alsof je in een ander land bent geweest. Als je met de veerboot terug vaart richting de vaste wal, heb je het gevoel alsof je weer naar Nederland terugreist. Het eilandgevoel op de Wadden is uniek. Als je dat eenmaal een keer hebt meegemaakt, kom je zeker nog een keer. Ik heb nu al heimwee…

Ben jij al eens op een Waddeneiland geweest? Herken je het eilandgevoel?

Praktisch

Tijdens mijn verblijf op de Wadden heb ik aan diverse  activiteiten meegedaan of plekken bezocht. Hieronder staan de links.

De Wadproeverij wordt aangeboden door Flang in de pan

Het wrakkenmuseum is hier te vinden

Het korren wordt georganiseerd door De Noordwester

Meer info over de Vliehors Express kun je hier terugvinden

Verantwoording

Ik was op uitnodiging in de Wadden. Het artikel over mijn ervaringen is gebaseerd op mijn eigen ervaringen en heb ik onder eigen verantwoordelijkheid gepubliceerd. Alle foto’s in dit verhaal heb ik zelf gemaakt. Het geheel of gedeeltelijk overnemen of gebruiken van (foto) materiaal is alleen mogelijk na toestemming van mij. Het copyright berust bij mij.