Actief,  afrika,  vakantaseren

Het Festival der Gemiste Kansen

Een van mijn slogans is: met Vakantaseren kom je overal. Ik moet eerlijk bekennen dat dit niet altijd opgaat. Soms lukt het niet of loop het niet helemaal zoals ik bedacht had. In dit artikel beschrijf ik 5 voorbeelden van gemiste kansen waar ik nog steeds een beetje spijt van heb.

Zonsopgang vanaf Mount Sinaï

Mijn eerste reis buiten Europa was naar Egypte. Jong en onervaren ging ik samen met mijn vriendin op pad. Na ongeveer 3,5 week waren we in de Sinaï beland. Na een paar dagen heerlijk snorkelen bij Sharm el Sheikh trokken we verder naar Dahab. Daar konden we geen hotel meer vinden en besloten we op het strand te slapen. Dat hadden we beter niet kunnen doen. Door de vele muggen deden we nauwelijks een oog dicht. De volgende ochtend pakten we meteen een bus en reden door naar het St. Catharina klooster midden in de woestijn. Een bijzondere plek. Hier zou ook het brandende braambos staan uit de bijbelverhalen. Doel was om hier de klim te maken en de zonsopkomst vanaf Mount Sinaï te bewonderen, 1 van de 10 mooiste plekken ter wereld voor een zonsopkomst. Door onze slechte nacht waren we zo brak dat we de hele dag in twijfel waren. Toen er op een gegeven moment een bus richting Caïro kwam, besloten we spontaan in te stappen en af te zien van ons voornemen. Ik heb er nog steeds spijt van.

Taj Mahal

Een paar jaar na onze Egypte-ervaring gingen we een half jaar op reis door Azië. We waren afgestudeerd en voordat we serieus een baan gingen zoeken, wilden we eerst genieten van onze vrijheid. Het werd een prachtige reis waarin we veel deden en meemaakten. Na een half jaar kwamen we in New Delhi, India aan. Daar zouden we na een paar dagen terugvliegen naar Nederland. 1 van de dingen die we daar zeker wilden doen, was een bezoek aan Taj Mahal.

Het was destijds een spannende periode in de hoofdstad. Er waren net voor onze komst een paar bomaanslagen geweest, specifiek gericht op toeristen. Met die kennis gewapend stapten we in de trein die ons naar Agra zou brengen. Terwijl we zaten te wachten op het vertrek, kwam er iemand de trein in die een pakje neer zette precies boven ons hoofd. De man vertrok weer. Het was niet duidelijk bij wie het pakje hoorde. Er keek ook niemand op toen ik ernaar vroeg. We keken elkaar aan en namen een beslissing. We stapten uit en besloten Taj Mahal te laten voor wat het was. In plaats daarvan bleven we in Delhi en kwamen bij van de lange reis. Hierdoor hebben we toen Taj Mahal misgelopen. Gelukkig had ik 15 jaar later een herkansing tijdens een hernieuwd bezoek aan India via mijn werk. Helaas hebben we dit mausoleum nooit samen kunnen bewonderen.

Fish River canyon in Namibië

In 1997 besloten mijn vriendin en ik weer voor een langere tijd op reis te gaan. We namen een sabbatical en reisden 4 maanden door Zimbabwe, Namibië en Madagascar. Misschien wel de mooiste reis die ik ook maakte. In Namibië stond de Fish River canyon op onze verlanglijst. Een kloof vergelijkbaar met de Grand Canyon. In deze kloof kan je een vijfdaagse trekking maken, een onvergetelijke ervaring. Er is een maar, je moet een vergunning hebben van het Ministerie van Toerisme. Die vergunning krijg je alleen als je met minimaal 3 personen bent. Helaas konden we dit in de hoofdstad Windhoek niet voor elkaar krijgen. Een paar weken later stond we in Hobas, boven aan de Fish River canyon. Wat een magnifieke plek. We zagen veel trekkers afdalen om de tocht te gaan maken. We bekeken het met lede ogen. Twee dagen achter elkaar daalden we zelf ook af en liepen een klein stukje over de bodem. Ook aan het eind van de kloof, bij Ai Ais liepen we een paar dagen later een stuk de canyon in. Wat zou dat een bijzondere tocht geweest zijn. We namen ons voor een keer terug te komen en het alsnog te doen. Ik moet nog steeds terug….

De Eclips van 1999

Het was al maanden bekend:  in de zomer van 1999, zou er weer eens een eclips te zien zijn in Nederland. Er werd veel aandacht aan besteed. Wekenlang twijfelde ik, gewoon in Nederland blijven of toch op zoek gaan naar een plek waar de kans het grootst was hem te kunnen zien. Etretat in Frankrijk werd door weerman Erwin Kroll getipt als de plek. Sowieso al een mooie plek maar zeker tijdens dit natuurfenomeen. Ik bleef besluiteloos en uiteindelijk ging ik op de dag van de zonsverduistering toch maar gewoon naar mijn werk. Ik was er ook niet meer in geslaagd een brilletje te vinden en was op pad gegaan met 1 lasplaatje van mijn vader. In Amsterdam was er nauwelijks wat te zien, dus spoedde ik me halverwege terug naar mijn eigen stad. Ook daar stond iedereen buiten maar het werd niet wat ik ervan verwachtte. Toen ik de beelden uit Etretat zag, had ik enorme spijt dat ik toch niet daarheen gegaan was.

Bivak in de bergen

Het lijkt wel of het het Festival der Gemiste Kansen zich vooral in het verre verleden afspeelt, maar dat is niet helemaal waar. Ook dit jaar had ik nog zo’n ervaring waar ik achteraf spijt van had. Tijdens een actieve bergsport week in de Alpen, gingen we met een hele groep op bivak. Een bivak beteken in feite niets meer en niets minder dan ergens buiten overnachten met beperkte middelen. Op de bivakplaats aangekomen, kregen we de opdracht om een schuilplaats te maken om te overnachten. Met wat zeil en boomstammen improviseerden we slaapplaatsen. Een deel van onze groep, waaronder onze kinderen, wilde graag in de open lucht slapen. Mijn vrouw was geblesseerd en ik was bang dat mijn jongste zoon midden in de nacht vanwege de kou toch in de bivak zou willen komen, dus wij besloten uiteindelijk maar om onder het zeil te gaan liggen. Het was er erg ongelijk en oncomfortabel. Ik deed geen oog dicht. De volgende ochtend realiseerde ik me dat ik veel beter in de open lucht had kunnen liggen onder de sterrenhemel. Hoe vaak kreeg je zo’n kans? Onze jongste zoon was daar ook blijven liggen in de kou maar hij durfde niet naar ons toe te komen. De volgende keer ga ik gewoon buiten liggen, koud of niet! Gelukkig was het uitzicht overdag ook meer dan de moeite waard.

image

Festival der gemiste Kansen

Met vakantaseren kom je overal, maar het gaat niet altijd zoals je gepland hebt. Ik denk nog vaak terug aan de 5 voorbeelden die ik hier heb beschreven. Ik heb ervan geleerd dat je vaker spijt hebt van dingen die je niet doet dan dingen die je wel doet.

Ik heb me voorgenomen om voor dat ik 50 jaar word, het Noorderlicht in het echt te zien. Ik hoop dat ik dit niet hoef toe te voegen aan het Festival der Gemiste Kansen.

Heb jij onderweg ook dingen niet gedaan waar je achteraf spijt van hebt?

 

 

 

 

Geen reacties

  • Yvonne

    Haha, leuk om te lezen… hoewel… ik krijg dan meteen ook spijt… voor jou, dat je al die gave dingen gemist hebt. Aan de andere kant: je hebt zoveel andere kansen wel gepakt en dus andere gave dingen gedaan. Ik heb eigenlijk maar 1 echte gemiste kans waar ik NOG spijt van heb: dat ik ondanks mijn blessure besloot om niet meer Poon Hill op te lopen aan het einde van de trekking in de Himalaya.. Ga ik echt nog een keer doen. Tot die tijd kijk ik uit naar jouw foto’s van het Noorderlicht! 🙂

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.