Het ware verhaal van Mijn Kruistocht in Spijkerbroek

Het heeft een aardige tijd geduurd voor ik zo ver was om dit persoonlijke verhaal op papier te zetten en met jullie te delen. Waarschijnlijk moest het allemaal nog een tijd rijpen in mijn hoofd. Maar nu is het zover. Graag neem ik jullie mee terug naar de zomer van 2021, de periode waarin ik de route van de Kruistocht in Spijkerbroek, het beroemde boek van Thea Beckman, ga nalopen.

Hoe het avontuur begint

In 2019 herlees ik een van mijn favoriete jeugdboeken, Kruistocht in Spijkerbroek, van Thea Beckman. Het verhaal gaat over Dolf Wega, een tiener uit Amstelveen, die via een teletijdmachine terecht komt in een Kinderkruistocht in Duitsland ruim 800 jaar geleden. Voor veel mensen is het een van hun favoriete jeugdromans en ook ik heb er erg goede herinneringen aan.

Tijdens het lezen popt het volgende idee op in mijn hoofd: zou het mogelijk zijn om de route van de Dolf en de Kinderkruistocht in zijn geheel na te wandelen? Het duurt een tijd, maar in 2021 hak ik de knoop door: ik ga mijn eigen Kruistocht in Spijkerbroek lopen. Via een speciale social media campagne slaag ik er in veel mensen te betrekken bij mijn plannen. In het kader van een crowdfundingsactie om de tocht financieel mogelijk te maken, bedenk ik allerlei leuke tegenprestaties. En ik bekwaam me via een training in het maken van leuke Stories op Instagram. Tijdens mijn tocht wil ik vooral via dat kanaal mijn volgers op de hoogte houden.

Goede voorbereiding op Mijn Kruistocht in Spijkerbroek

Al vanaf het moment dat ik het idee bedenk om deze tocht te gaan lopen, begin ik met de voorbereiding. Omdat ik niet weet of ik het fysiek wel aankan, leg ik contact met Wanda Catsman. Zij is wandeltrainer en biedt me een training aan voor het wandelen van meerdaagse trektochten. Ook adviseert ze me om contact te leggen met de Voetentrainers, omdat ik last heb van een doorgezakte linker voorvoet. Dankzij deze coaching van Wanda en de online training die ik volg via de Voetentrainers, begin ik me zekerder te voelen.

Een verzwikte enkel

Tijdens een wandelweekend in Drenthe in het voorjaar verzwik ik mijn enkel. De twijfel slaat toe, kan ik nu nog wel Mijn Kruistocht in Spijkerbroek wandelen? Tijdens het weekend valt het nog wel mee met de pijn, maar een week na het incident krijg ik steeds meer last van klachten. Op aanraden van Wanda besluit ik het even rustig aan te doen en ik laat het ook medisch controleren. Er is niets ernstigs aan de hand, rustig aandoen, luidt het devies.

Corona gooit roet in het eten

Ondertussen waart het corona-spook flink door Europa. Ik zie me genoodzaakt mijn plannen bij te stellen. Oorspronkelijk zou ik begin juni een sabbatical opnemen om in 6 weken de geplande route te gaan lopen, maar Duitsland zit helemaal op slot en ik stel mijn tocht uit tot nader orde. De crowdfunding gaat intussen best lekker, ik krijg enorm veel enthousiaste reacties en support voor mijn wandelavontuur. Samen met berggids Jonathan Vandevoorde stippel ik alvast een mooie route uit door de Alpen, het pittigste deel van Mijn Kruistocht in Spijkerbroek.

Het vertrek komt dichterbij en de twijfel slaat toe

In juli ga ik op vakantie met mijn gezin naar Denemarken en moet dan ook met een camper door Duitsland reizen. Ik ervaar aan den lijve hoe het is om tijdens coronatijd door dit land te reizen. De twijfel slaat weer toe, Moet ik mijn plannen wel doorzetten? Zeker gezien het feit dat ik op dit moment ook niet zo lekker in mijn vel zit. Een optreden bij Radio 1 over mijn tocht zeg ik om die reden af.

Begin augustus hak ik de knoop dan toch maar door. Ik zal op 8 augustus vertrekken en reserveer een treinkaartje naar Speyer in Zuid-Duitsland, de startplek waar Dolf Wega ook terechtkomt via een teletijdmachine. Mijn dochter zal me de eerste dagen vergezellen. Maar nog steeds heb ik grote twijfels, moet ik wel echt gaan? Ik zal eerst 5 dagen in quarantaine moeten in Duitsland voordat ik echt aan de wandel kan. Gelukkig kondigt de Duitse regering aan dat vanaf de dag van mijn aankomst, deze quarantaineverplichting komt te vervallen. Wat een meevaller!

Nieuwe schoenen

Dus het gaat door. Stom genoeg heb ik niet goed nagedacht over welke schoenen ik aan wil trekken. Het liefst doe ik mijn lage Hanwags aan waar ik al tijden heerlijk op wandel, maar in de bergen bieden deze schoenen echt niet de steun die ik nodig heb. Op de vrijdag voor vertrek, zit ik nog schoenen te passen bij een buitensportzaak. Ik kan ter plekke maar niet kiezen en besluit de twee laatste overgebleven paren allebei aan te schaffen zodat ik ze beide op zaterdag binnen nog kan uitproberen.

De laatste zaterdag voor mijn vertrek is een moeilijke dag. Ik twijfel nog steeds of ik wel moet gaan en ik vind het moeilijk om een keuze te maken welke schoenen ik zal gaan dragen. Is het wel een slim plan om nu te gaan wandelen terwijl corona Europa nog steeds stevig in zijn greep heeft? En waar ga ik slapen als ik geen campings tegenkom? Ik kan toch niet 6 weken lang in een hotel overnachten, zoveel budget heb ik niet. Kortom, twijfels alom.

It giet oan!

Zondag 8 augustus. De dag van vertrek. Ik heb eindelijk een knoop doorgehakt over de keuze van de schoenen en pak mijn rugzak in. Mevrouw Vakantaseren brengt mij en mijn dochter naar het station. Ook mijn zonen gaan mee voor het afscheid. We stappen in, zwaaien nog een laatste keer en gaan zitten. It giet oan! Misschien zie ik ze later onderweg nog, als ze een stukje meelopen in de Alpen.

Nu ik eenmaal onderweg ben, zakt de twijfel. Ik begin in de trein het boek voor de zoveelste keer te herlezen en maak de eerste Instagram Stories. Met een glimlach denk ik terug aan de vele leuke reacties die ik in de dagen voor mijn vertrek heb mogen ontvangen. Mijn avontuur zal niet onopgemerkt voorbij gaan.

Dankzij gesponsorde tickets via NS International mogen we eerste klas reizen, heerlijk. Onderweg lopen we in Duitsland wel flink wat vertraging op, maar ongeveer 10 uur later rijden we Speyer binnen. We zijn er! Op het gemak lopen we naar ons hotelletje, checken in en bereiden daar een maaltijd.

Ansichtkaarten voor de crowdfunders

De volgende dag is het prachtig weer. We verkennen Speyer, bezoeken de bijzondere, Italiaans aandoende Dom en kopen de eerste kaarten en postzegels voor de crowdfunders. Maar liefst veertig mensen steunen mijn wandelproject met de aanschaf van drie ansichtkaarten per persoon die ik onderweg zal gaan versturen.

Vandaag wil ik graag op zoek naar plekken die een belangrijke rol in het boek spelen. We lopen een stuk stroomafwaarts langs de Rijn, dit is volgens het verhaal de plek waar de kinderen buiten de stad zouden hebben overnacht.

Op zoek naar het startpunt

Dan bedenk ik dat het me goed lijkt om op zoek te gaan naar een soort symbolisch startpunt voor Mijn Kruistocht in Spijkerbroek. Ten noorden van Speyer staat een bos dat wat hoger ligt dan de stad. Hier vandaan kijkt Dolf neer op de stad, net na zijn ‘landing’ in de Middeleeuwen met de teletijdmachine. We pakken een trein en stappen uit bij de volgende halte. Hier vandaan wandelen we een bos in en gaan op zoek naar een uitzichtpunt van waaruit we de stad kunnen zien.

Helaas, het lukt niet zo’n plek te vinden. Dit is de eerste keer dat ik me echt realiseer dat dit natuurlijk allemaal niet echt is gebeurd. Het is een verhaal gebaseerd op de fantasie van Thea Beckman. Ze heeft weliswaar ter voorbereiding de route samen met haar man per auto verkend, maar niet echt gewandeld zoals ik van plan ben. Niemand heeft dit ooit eerder te voet gedaan.

Ik ga op een boomstronk staan, bij afwezigheid van de ronde steen uit het boek waar Dolf met een krijtje een kruis op zet, ter markering, zodat hij de plek later terug kan vinden om terug te kunnen keren, en mijn dochter maakt een foto. Dit moet dan het startpunt maar zijn. Als het niet kan zoals het moet, moet het maar zoals het kan.

We reizen terug naar Speyer en op een terrasje met uitzicht op de Dom genieten we van een lekkere Griekse maaltijd.

Langs de Rijn

De volgende dag gaan we echt aan de wandel. We volgen de Rijn stroomopwaarts. Het is nog flink wennen om met zo’n zware rugzak om te lopen. En de route valt me best wel tegen want we zien de Rijn helemaal niet. We lopen over een fietspad en tussen ons en de rivier ligt een moerasbos. Slechts een keer kunnen we even afslaan naar de oever van de Rijn. Daar zien we veel industrie liggen op het traject voor ons. Tja, we leven niet meer in de Middeleeuwen.

Na een kilometer of 15 sjokken over dit geasfalteerde fietspad geloven we het wel. We slaan af naar een dorp om daar een bus te pakken. Helaas geen bussen, maar volgens een lokale bewoner is er een aantal kilometer verderop een station. We sjokken verder en uiteindelijk zien we treinen rijden. Bij het station pakken we de trein naar Germersheim, twee haltes verder.

De plannen aanpassen

‘s Avonds verkennen we het kleine stadje en belanden bij een Italiaans restaurantje. Deze eerste dag is een goede wake-up call. We zien het allebei niet echt zitten om dagen lang langs de Rijn te sjouwen zonder dat we de rivier zien. En als we ’m wel zien, is er alleen maar industrie in beeld. Omdat mijn dochter slechts een paar dagen mee is, passen we de plannen aan. We zullen de volgende dag een trein pakken naar een iets grotere plaats en daar een auto huren voor twee dagen waarmee we naar het Zwarte Woud gaan.

De volgende dag is er tot overmaat van ramp ook nog een treinstaking, maar we wagen de gok. Op het station staat desondanks een trein die volgens het personeel zal gaan rijden. Met een flinke vertraging vertrekken we richting Karlsruhe. In de trein bel ik met een autoverhuurbedrijf. Gelukkig hebben ze nog wel iets staan.  

Baden Baden

Als we de auto opgehaald hebben, rijden we naar het Zwarte Woud. We brengen hier samen een paar aangename dagen met elkaar door. Eerlijk gezegd wist ik niet dat het Zwarte Woud zo mooi is. We bezoeken een bijzonder boomkronenpad,  wandelen over een lange hangbrug en maken twee mooie wandelingen, waaronder het toepasselijke Monnikenpad. Op de laatste dag voordat mijn dochter weer terug naar Nederland gaat, rijden we naar Baden Baden. Een prachtige en chique stad met inderdaad ook veel baden. Deze laatste avond overnachten we in een klooster. Ik merk dat ik wat stiller ben dan de dagen ervoor. Vanaf morgen sta ik er echt alleen voor.

Afscheid nemen doet pijn

De volgende dag leveren we de auto in en gaan we naar het station van Karlsruhe waar mijn dochter op een Flix-bus naar Nederland zal stappen. Het is een emotioneel moment als ik haar achter het raam zie zitten en we naar elkaar zwaaien. Het was erg fijn om samen met haar zes dagen door te brengen. Ik zal haar erg gaan missen en pink een traantje weg als ik de bus zie wegrijden.

Mijn plan is nu om de draad van Mijn Kruistocht in Spijkerbroek weer op te pakken vanaf Offenburg. Daar kan ik de Kinzig-vallei gaan volgen, net als de kinderen in de Middeleeuwen. Offenburg is een charmant stadje, maar ik loop hier vandaag een beetje met mijn ziel onder de arm. Ik eet een paddenstoelenrisotto en ben al weer vroeg terug bij mijn hotel, een wat troosteloos zakenhotel langs de snelweg. Daar drink ik nog een biertje en duik er vroeg in. Gelukkig heb ik mijn e-reader bij me en laat ik mij door Harry Potter meeslepen in zijn avonturen.

In het dal van de Kinzig

De volgende dag ga ik weer op pad, het is gelukkig mooi weer. Mijn plan is om de komende dagen het dal van de Kinzig te volgen, dit is ook wat Dolf en de kinderen hebben gedaan. Ik zie al snel dat als ik langs de rivier ga lopen, ik parallel aan spoorlijnen en snelwegen wandel, dus ik kies een route hogerop langs heuvels en wijngaarden.

Dan zie ik een kasteel op een heuvel liggen waar ik besluit heen te lopen. Het blijkt een soort jeugdherberg met een fantastisch uitzicht op de Kinzig-vallei. Er staat ook een drankautomaat waar ik voor de zekerheid nog maar een extra flesje water koop. Het is immers zo warm dat ik nog heel wat water nodig ga hebben.

Vanaf het kasteel is het even zoeken, maar na wat mislukte pogingen vind ik een leuk pad dwars door de wijngaarden. Halverwege de helling, met een mooi uitzicht op de rivier. Zo is het wandelen wel aangenaam, ondanks de stevige warmte. Het is zondag, maar ik kom nauwelijks mensen tegen. Na anderhalf uur lopen wil ik even mijn sokken uit trekken want ik zweet als een otter. Het is meer dan 30 graden en erg benauwd. Na een half uur trek ik mijn sokken en schoenen weer aan. Ik passeer een gehucht waar het hele dorp midgetgolf in wedstrijdkleding aan het spelen lijkt te zijn. Er is gelukkig ook een terrasje waar ik even mijn vochtvoorraad weer op peil kan brengen.

Ik mis mijn wandelmaatje

Onderweg zijn er wel mooie uitzichten, maar ik mis mijn wandelmaatje. Ik kom nauwelijks mensen tegen op deze route. Rond een uur of 4 nader ik een mooi oud stadje, Gengenbach aan de Kinzig.

Ik check in bij het hotel dat ik die ochtend heb gereserveerd. En ga meteen even douchen. Mijn kleren zijn drijfnat van het zweet. Daarna loop ik het pittoreske centrum van het stadje in. Helaas begint het te onweren. De meeste restaurants zijn al vol dus beland ik op een overdekt terrasje waar ze Flammkuchen serveren. Erg veel trek heb ik niet dus voor nu is dit genoeg. Ik neem als dessert nog een Italiaans ijsje op een ander terras en keer dan terug naar mijn kamer.

De volgende ochtend regent het weer. Ik twijfel of ik al op pad moet gaan. In het stadje koop ik een klein parapluutje en vertrek dan maar, op hoop van zegen (in plaats van regen). Al snel wordt het droog en kan ik de paraplu opbergen.

Ik volg wederom de route van de Kinzig, net als de kinderen uit het boek. Maar ik kies wel voor een route via de bossen en de bergen, anders loop ik de hele tijd langs de grote weg. Onderweg kom ik een bosbar tegen, je kunt hier gewoon een ‘schnapps’ pakken.

Omdat ik nog een flink eind moet, hou ik het bij een foto in plaats van een borrel. Het is weer flink zweten en hijgen vandaag met mijn rugzak van 14 kilo want het pad voert gestaag omhoog door de bossen.

Overal kom ik kruisen tegen en bedenk me dat dit wel een mooi fotothema is. Vanaf nu zet ik alle kruisen die ik tegenkom op de foto.

Hartverwarmende reacties

Regelmatig moet ik even op adem komen want omhoog lopen met zo’n rugzak, dat voel je wel even. Het zijn vandaag wel leuke paadjes onderweg. Bij een grote rots heb ik een mooi uitzicht op het dal.

En weer kom ik de hele dag helemaal niemand tegen. Dit is natuurlijk geen Camino naar Santiago, maar iets meer volk en aanspraak onderweg had ik wel verwacht. Ik moet het doen met online contacten met mijn volgers via Instagram en het thuisfront. Het is wel hartverwarmend hoeveel mensen mijn Kruistocht volgen. Ik krijg veel reacties en aanmoedigingen.

120 kaarten schrijven!

Aan het eind van de middag kom ik aan in Zell am Harmersbach. Ik koop maar meteen een nieuwe stapel ansichtkaarten om aan mijn crowdfunders te schrijven. Het hotel waar ik nu verblijf is bepaald niet sfeervol. Na een verkwikkende douche wandel ik door het dorpje. Hier is vandaag weinig te beleven en na dit rondje besluit ik om in de gelagkamer van mijn hotel te eten. Tijdens het wachten schrijf ik weer een aantal kaarten. De ansichtkaart was samen met het boek met omslag de populairste keuze bij mijn crowdfunding actie. Maar dat betekent wel dat ik onderweg in totaal zo’n 120 kaarten moet schrijven!

Na het eten zoek ik een brievenbus om de kaarten voor vandaag te posten. Het is een grauwe avond en ik ga terug naar mijn hotelkamer om Harry Potter te gaan lezen. Sinds het vertrek van mijn dochter heb ik nauwelijks iemand gesproken, anders dan iemand in een winkel of restaurant. In mijn hoofd begint de twijfel langzaam te groeien: waar ben ik aan begonnen? Moet ik dit nog al die weken volhouden? Ik slaap gelukkig goed en de volgende dag pak ik de draad weer op. Bij een bakkertje haal ik wat lunch voor onderweg en via een oude poort verlaat ik dit plaatsje. Gek hoe je binnen een paar minuten zo’n stadje weer achter je laat om er waarschijnlijk nooit meer terug te keren.

Voor een gesloten deur

Ook vandaag zoek ik weer naar een alternatieve route door de bossen, in plaats van langs de rivier, spoorlijn en weg. En dat is niet altijd even makkelijk. Midden in het bos zie ik ineens een bananenboom staan. In het hart van het Zwarte Woud. Vreemd hoor.

Waarschijnlijk een afdankertje die een eigen leven is gaan leiden. Het wordt een pittige etappe vandaag. Ik heb veel moeite met de lange bospaden die langzaam omhoog klimmen. Het is waarschijnlijk ook iets mentaals. Ik ben dan ook blij als ik na een aantal uren na een daling de Kinzig weer terugzie. Maar ik ben er nog niet. Ik moet nog circa 4 kilometer langs een spoorlijn lopen, naar het volgende stadje.

Op zich blijkt dat pad nog niet eens zo onaardig. Vandaag kom ik wat vroeger aan op mijn volgende bestemming: Haslach im Kinzigtal. Op een terrasje trakteer ik mezelf op een Schwarzwälderkirschtorte. Die smaakt helaas minder dan hij er uitziet. Maar met dit warme weer heb ik eigenlijk sowieso niet zoveel trek.

Daarna ga ik op zoek naar het hotel dat ik die ochtend heb geboekt. Als ik daar aankom, moet ik even slikken. Het zit langs een hele drukke weg. En de deur zit op slot. Ik moet tot 6 uur wachten en het is pas half 4. Daar heb ik dus geen zin in. Er is helemaal niemand te zien en ik besluit om een ander hotel te zoeken. Hopelijk kan ik mijn kamer hier nog annuleren.

Prettig stadshotel

In het centrum vind ik een prettiger stadshotel en daar kan ik nog net het laatste kamertje krijgen. Meer dan een bezemhok is het niet, maar dit ziet er wel gezelliger en rustiger uit. Ook vandaag heb ik weer niemand gesproken en ik merk dat dit me tegen begint te staan. Overdag tijdens het lopen gaat het nog wel, maar vooral ’s avonds vind ik wat aanspraak toch wel zo gezellig. Ik was ook vooraf van plan te gaan kamperen maar op mijn route heb ik nog geen enkele camping gezien. En in een hotel ben je toch wel anoniem in je eentje.

Maultäschen als avondeten

Na een douche, wandel ik door het stadje.

Het is een mooi oud plaatsje met gezellige terrassen. Op een van die terrassen nestel ik me en bestel wat te eten met een biertje. Ik heb gekozen voor Maultäschen, in het Nederlands zijn dat gevulde knoedels. En dit smaakt eerlijk gezegd uitstekend.

Ook vandaag schrijf ik weer een aantal kaarten. Ik moet per dag gemiddeld zo’n drie kaarten schrijven om een beetje bij te blijven. Na het eten ga ik op zoek naar een brievenbus om ze te posten. Daarna drink ik op het terrasje bij het hotel nog een biertje en werk ik mijn Stories bij. Dat vind ik leuk om te doen, zeker omdat er zoveel positieve reacties op komen. Het geeft me ook afleiding in de avonden.

Jakobsweg

In mijn kamer ga ik weer verder met Harry Potter. De volgende dag word ik wakker met een sterk gevoel van twijfel. Moet ik wel doorgaan? Was dit hoe ik het me had voorgesteld? En het is bovendien een hele grauwe, regenachtige dag. Maar ik wil niet opgeven, niet nu al. Na het ontbijt besluit ik om de kamer nog een dag aan te houden en met alleen een klein tasje te gaan lopen. Ik heb gezien dat er een soort pelgrimsroute is die ik vandaag aan kan houden, de Jakobsweg, gemarkeerd met gele wiebertjes. Misschien kom ik vandaag wel wat anderen tegen. Dit blijkt een aardige route, door de bossen, op de hellingen van de Kinzig. Onderweg eet ik een lekkere salade die ik die ochtend heb aangeschaft en heb ik regelmatig mooie uitzichten. Het Zwarte Woud is een mooie streek en enorm uitgestrekt.

Vlakbij Hausach kom ik bij een ruïne van het soort burcht dat ik me voorstel bij het boek. Eenmaal bovenop de toren zie ik de Kinzig door de vallei slingeren. Ik stel me zo voor dat de kinderen van de Kruistocht hier langs lopen. Begluurd door roofridders die ze vanuit dit soort burchten af en toe aanvallen. Niet eerder tijdens mijn Kruistocht heb ik het gevoel gehad me zo te kunnen verplaatsen in het boek. Vanaf de burcht daal ik af naar het stadje Hausach.

Daar pak ik een trein terug naar Haslach.Gek genoeg voelt het een beetje als thuiskomen als ik vanaf het station terug naar mijn hotel loop. Komt het omdat ik de weg hier al weet en ik de plekken herken? Zo weet ik inmiddels waar ik een goeie kop koffie kan krijgen en waar ik lekker kan eten.

Ik word herkend!

Als ik me opgeknapt heb op mijn kamer, ga ik eten. Dit keer kies ik toch maar voor een ander restaurant waar het er ook gezellig uitziet op het terras. Ook vanavond schrijf ik weer een paar kaarten. Na het afrekenen doe ik mijn mondkapje op en ga binnen nog even naar het toilet. Daarna loop ik naar het station om de kaarten op de brievenbus te gooien. Onderweg kijk ik op mijn telefoon en zie tot mijn verbazing het volgende berichtje op Instagram: ‘Liep jij net door het restaurant naar de toilet?’ Wat toevallig, een van mijn volgers op Instagram heeft me herkend! Ondanks mondkapje. ‘Jazeker’ antwoord ik, ‘ik kan nog wel even terugkomen’. Dus als ik de kaarten gepost heb, wandel ik terug naar het restaurant.

Binnen tref ik een vrouw aan met haar man en twee dochters die hier op vakantie zijn. Ze blijkt me inderdaad te volgen op Instagram en had me herkend. Vooral omdat ze had gelezen waar ik ongeveer was. Ze nodigen me uit om er even bij te komen zitten. Voor het eerst in een week heb ik weer eens een normaal gesprek. Na een uurtje vertrek ik en bedank hen voor de gezelligheid. Sinds het vertrek van mijn dochter was dit met stip het leukste moment dat ik heb meegemaakt. Vanwege het menselijke contact dat ik toch blijkbaar erg hard nodig heb.

Eenmaal terug op mijn kamer, slaat de twijfel weer toe. Misschien is dat gevoel door deze toevallige ontmoeting juist nog wel sterker geworden. Die nacht slaap ik heel slecht.

Ik stop met Mijn Kruistocht in Spijkerbroek

De volgende dag, na een erg onrustige nacht, sta ik onder de douche en krijg ik ineens een inzicht. Waarom ga ik door met iets te doen dat me zo tegenstaat? Zou het niet beter zijn om eerlijk te zijn naar mezelf toe en te stoppen met deze tocht? Ik herken dit gevoel van de laatste tijd uit mijn dagelijkse leven. Er zijn meer dingen waar ik maar mee door blijf gaan tegen mijn zin en dat is al eerder ten koste gegaan van mijn gezondheid. En ook nu tijdens deze Kruistocht herhaal ik dat patroon weer. Het is niet laf om op te geven. Het is juist goed om naar je gevoel te luisteren. Gek genoeg geeft dit gevoel en de daaruit voortkomende beslissing me opluchting.

Ik bel met mevrouw Vakantaseren en het wordt een emotioneel gesprek. Bij haar kan ik me even laten gaan. Maar mijn besluit staat vast. Ik ga stoppen met mijn Kruistocht. Eenmaal terug in Nederland, zal ik een andere wandeltocht gaan doen en een retraite, maar hiermee doorgaan levert me nu niets meer op.

Op social media deel ik mijn besluit met mijn volgers en ik word overweldigd door de vele positieve en bemoedigende reacties. Onbewust was ik ook best wel bang voor alle reacties, juist omdat ik er zo’n groot social media spektakel van heb gemaakt. Maar mijn volgers zijn juist ondersteunend en meelevend. Ik kan met opgeheven gevoel naar huis, al heb ik uiteraard wel een stevige kater.

Allerlaatste etappe

Vandaag zal ik nog een etappe lopen en morgen terugkeren naar Nederland. Het is de (voorlopig) laatste etappe van mijn Kruistocht. Nog een keer loop ik door het Kinzigdal en zie ik de Jacobsschelp, het symbool van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela.

Of dat een teken is, weet ik niet maar ik vind het wel een bijzonder symbolische afsluiting. Bij een kleine kapel gewijd aan Sint Jacobus, steek ik een kaarsje aan en denk ik in stilte na over mijn besluit om mijn Kruistocht af te breken. Dit is echt geen makkelijk besluit, maar het spookt al een week door mijn hoofd, misschien eigenlijk al veel langer. Het is anno 2021 niet echt meer te doen om de route uit dit boek te volgen. De doorgaande routes die zij volgden, zijn de (snel) wegen en spoorbanen van nu. Dat heb ik toch wel onderschat.

Het is een mooie allerlaatste etappe en ik merk dat ik toch wel redelijk rustig ben geworden in mijn hoofd. Op dit moment voelt dit als de enige juiste beslissing. Bij het station op het verste punt van mijn Kruistocht maak ik een selfie die dit laat zien. Ik straal een soort rust uit, die ik de afgelopen tijd nog niet zo heb gevoeld.

Twee weken na mijn vertrek uit Leiden, kom ik weer aan op het station in mijn stad. Ik vind het wel gepast om het laatste stuk naar huis te lopen. En dan zit het erop. Dit was Mijn Kruistocht in Spijkerbroek.

De belangrijkste lessen

Als ik nu terugkijk op Mijn Kruistocht in Spijkerbroek, besef ik dat deze wandeltocht mij belangrijke inzichten heeft opgeleverd. Die inzichten had ik zeker niet meteen, want na mijn terugkeer heb ik toch ook wel een stevige teleurstelling ervaren. Maar er zijn ook belangrijke lessen die ik graag met jullie wil delen. Want iets is pas echt mislukt als je er niks van leert.

1. Ik vind het prettig om regelmatig in mijn eentje te zijn en kan goed tegen stiltes, zeker tijdens een wandeling, maar tegelijkertijd ben ik ook iemand die het fijn vind om in contact te zijn met anderen. Tijdens Mijn Kruistocht heb ik vooral de avonden bij de restaurants en in de hotels als stil en eenzaam ervaren. Hier heb ik me mentaal niet goed op voorbereid.
2. Voorafgaand aan Mijn Kruistocht had ik mezelf twee doelen gesteld: een periode van bezinning en nadenken over hoe ik verder wil met mijn leven na deze sabbatical en daarnaast wilde ik ook mijn ervaringen delen met mijn volgers en crowdfunders. Vooral via Instagram Stories. Een volgende keer zou ik denk ik een duidelijker keuze maken voor het een of het ander. Het hoeft elkaar niet helemaal uit te sluiten, maar deze combinatie bleek voor mij nu niet te werken. Het posten van mijn dagelijkse ervaringen en het schrij­­­­ven van de ansichtkaarten aan mijn crowdfunders maakten mijn Kruistocht een leuk en geslaagd social mediaproject, gaf me ook de nodige afleiding, maar was daardoor juist tegelijkertijd niet zo geschikt om ruimte te maken voor een persoonlijke bezinningstocht.
3. Tijdens mijn Kruistocht heb ik ervaren dat het maken en delen van Instagram Stories wel een hele goede manier is om een verhaal te delen en betrokkenheid te creëren bij een grote groep volgers. Ik ben positief verrast door de grote aantallen bezoekers tijdens mijn wandeltocht en de vele, meestal positieve, reacties. Als social media-aanpak zeker voor herhaling vatbaar. Dat geldt ook voor de crowdfunding actie. Ik ben overweldigd door de steun die ik heb mogen ontvangen van vele mensen. Overigens heb ik het geld dat ik heb ontvangen voor niet geleverde prestaties uiteraard terugbetaald.
4. Ik heb vooraf een te romantisch beeld gehad over het nalopen van een historische en fictieve wandelroute uit een boek. Een Kruistocht anno 2021 is niet te vergelijken met hoe het in 1212 zou zijn geweest. De doorgaande routes van toen zijn de (snel)wegen en spoorlijnen van nu. Ik vond het vaak niet eenvoudig om een mooie alternatieve route te vinden die toch enigszins in de buurt bleef van het boek. In de praktijk bleek dit niet mogelijk te zijn. Ook dit heb ik toch wel onderschat.
5. Wat ik tijdens mijn reis ook heb geleerd is dat het Zwarte Woud veel mooier is dan ik had verwacht. Een vakantie in het Zwarte Woud is niet voor niets zo populair. Hier vind je romantische steden, betoverende kastelen en een sprookjesachtig mooie natuur. Wil je daar meer over weten, dan vind je bij Dol op Duitsland alle informatie die je nodig hebt.
6. Last but not least, te lang doorgaan met dingen doen tegen je zin in, is niet gezond. Het is cruciaal om op zo’n moment echt te luisteren naar je gevoel en daar vervolgens ook naar te handelen. Deze fout heb ik eerder in mijn leven gemaakt en tijdens de Kruistocht kwam dat gevoel op de dag van mijn besluit om te stoppen, heel sterk naar boven. Ik hoop dat ik deze les ook in de rest van mijn leven zal koesteren.

Een woord van dank

Mijn Kruistocht in Spijkerbroek was nooit mogelijk geweest zonder de steun van een hele grote groep supporters. Op het gevaar af iemand over te slaan wil ik graag de volgende sponsors nogmaals hartelijk danken voor hun support.

Mijn Kruistocht in Spijkerbroek is mede mogelijk gemaakt door De Wandeltrainer, Hanwag bergschoenen, Royal Robbins outdoor kleding, Primus branders, Weike Peibes en zijn Kruistocht in Spijkerbroek per auto in 2007, grafisch ontwerpbureau Tegenwind, journalistiek bureau U-producties, Nanja Illustraties, Maria Bruning Fotografie, Wanderweb, Mud Jeans, Wandelmagazine, NS International, uitgeverij Lemniscaat en last but zeker niet least, alle crowdfunders die hebben bijgedragen aan mijn project. Al hun namen staan vermeld op de speciale omslag van Mijn Kruistocht in Spijkerbroek.

De meeste foto’s in dit artikel zijn gemaakt door mij. Op twee foto’s van mij na die door Maria Bruning zijn gemaakt. De foto’s van mij onderweg zijn gemaakt door mijn dochter. De eindredactie van dit verhaal was in handen van Astrid van Unen van U-producties.