Het is liefde op het allereerste gezicht. Al vanaf de eerste keer dat ik haar ontmoet op de Lloydkade in de Rotterdamse haven, ben ik op slag verliefd. Verliefd op deze mooie dame van 34 jaren jong. Inmiddels heb ik samen met haar twee reizen (Kaapverdisch Eilandhoppen en Brest-Rotterdam) mogen maken en dat heeft me onvergetelijke momenten en herinneringen opgeleverd. Graag deel ik in dit artikel mijn 11 allermooiste momenten met haar. Wie zij is? Zeilschip Eendracht natuurlijk, wie anders!
1) Eendrachtig met de elementen
Het voelt zo goed om één te kunnen zijn met de elementen der natuur. Tijdens het zeilen ben je een groot deel van de dag buiten, met de zon op je gezicht en de zee om je heen. Of de regen en de wind, maar dat maakt eigenlijk niet uit. Je maakt de hele dagcyclus mee, je ziet de zon opkomen en je ziet haar weer zakken. Dat zijn unieke momenten. Ook zie je ‘s nachts de maan opkomen en langzaam over je heen trekken. Iedere dag weer opnieuw blijven deze natuurverschijnselen machtig mooi om naar te kijken. Het gaat al miljarden jaren zo en zal ook nog miljarden jaren zo doorgaan. En jij bent daar heel bewust even een minuscuul onderdeel van.
Vliegende vis: ‘Ik heb mijn dag niet vandaag’
Onderweg zien we op beide reizen niet veel dieren, maar wat we zien is fascinerend. Vliegende vissen die tientallen meters door de lucht vliegen, om te vluchten voor een jager onder water. Dolfijnen (daarover later meer) en Jan van Genten die jagen op vissen. Op een gegeven moment zie ik via de verrekijker een vis boven het water vliegen, met naast hem een hongerige Jan van Gent. Je ziet bij wijze van spreken de vliegende vis opzij kijken en bij zichzelf denken: ‘Ik heb mijn dag niet vandaag.’
Onderweg van Brest naar Rotterdam zien we op een dag regelmatig dezelfde duif die even een stukje meelift. Soms vliegt ze weer weg en even later landt ze weer op het schip om mee te varen. Wat doet die duif eigenlijk zover uit de kust? Of zijn er ook zeeduiven?
2) Sterrenhemel en melkweg in volle glorie
Omdat er op de zee weinig tot geen lichtvervuiling is, zie je als de maan er nog niet is, de sterrenhemel in volle glorie. En dat is zo mooi! Ik heb tijdens de laatste nachtwacht van mijn Kaapverdiëreis zeker een uur op mijn rug gelegen en met open mond liggen kijken. Ik heb een vallende ster gezien, maar Djania van mijn blauwe jongerenwacht zag er wel tientallen. Mijn wens is al uitgekomen trouwens. Misschien kun je nu wel raden wat ik toen heb gewenst? Ik weet niet wat Djania allemaal gewenst heeft, maar met meer dan 10 vallende sterren komt dat vast wel goed.
Ook de Melkweg kan je soms heel helder zien, evenals allerlei sterrenbeelden met behulp van de sterrenkaart aan boord. Zelfs de Pleïaden zijn met het blote oog te zien. Ik kan je verzekeren, het is echt intens genieten om daar zo te liggen onder die sterrenhemel. Wat een onvergetelijke momenten!
3) De magische nachtwachten
Iedere wacht heeft zijn charmes, maar ik vind de nachtwachten toch wel het meest bijzonder. Zou dat ook de inspiratie voor Rembrandt zijn geweest? De wacht van 0.00 uur tot 04.00 uur noemen ze wel de hondenwacht, maar ik vind het magisch. Iedereen slaapt en jij bent met jouw kleine groepje (wacht) verantwoordelijk voor het hele schip. Als je dan in je eentje in het donker aan het roer staat en het lot van de Eendracht en haar bemanning in jouw handen voelt, dat is toch wel een bijzonder gevoel.
Het zijn ook hele gezellige en intieme wachten, juist omdat je het met een klein clubje doet. Samen tosti’s bakken, mooie gesprekken, de brand- en lekronde doen (een controleronde over het schip) of de anderen wakker gaan porren. Er is verder helemaal geen afleiding, echt hele pure momenten.
4) De jongeren aan het roer
Wat ik zelf ook als heel bijzonder heb ervaren, is het moment dat 3 jongeren van mijn Kaapverdiëreis, Djania en beide Rubens, met hun drieën aan het roer stonden. Omdat de oudste Ruben blind is, staat er altijd iemand naast hem die de koersgegevens doorgeeft als hij aan het roer staat. Daar heeft Ruben genoeg aan, want hij heeft inmiddels zoveel ervaring en gevoel dat hij dan precies weet hoe hij het schip op koers moet houden. Op dit speciale moment deden ze dit met zijn drieën. Zo mooi om te zien hoe ze met elkaar samenwerken en ieder een eigen rol daarin heeft. Ik kan er nog van genieten als ik de foto’s terug zie. Meer over de ervaringen van de jongeren kun je lezen in dit artikel dat ik daar over schreef.
5) De gezelligste afterparty
Na de nachtwacht kun je natuurlijk meteen naar bed gaan, maar je kunt ook nog even wat met elkaar gaan drinken en kletsen voordat je gaat slapen. Een avond na de avondwacht staat nog steeds in mijn geheugen gegrift als de gezelligste afterparty. We waren met een klein cluppie, want de meeste jongeren waren al naar bed gegaan, maar samen met het overgebleven groepje heb ik zo hard gelachen. Het voelde als een enorme bevrijding om weer eens tot tranen toe te kunnen schateren na een pittig jaar. Waar het over ging? Volgens mij helemaal nergens over, maar ik zal het niet gauw vergeten.
6) Hijs de zeilen!
De Eendracht is niet zomaar een zeilschip. Het is de grootste driemastschoener van Nederland. Het is dan ook iedere keer een heel speciaal moment als we de zeilen gaan hijsen. Dat is niet even een kwestie van hijsen en klaar. Het vergt veel voorbereiding en je bent er een flinke tijd mee bezig. Maar als dan alle zeilen staan, is dat wel even kicken. Stel je maar eens even voor: van voor naar achteren zijn dat de buitenkluivert, de binnenkluivert, de boomfok, het schoenerzeil, het grootzeil en last but not least de bezaan. En als dan ook nog de topzeilen worden gehesen en je het schip in vol ornaat ziet, is dat wel even een momentje. Meer dan 1000 vierkante meter zeil! Wat een prachtige dame, alsof ze haar mooiste baljurk heeft aangetrokken. Snap je nu waarom ik verliefd op haar ben geworden?
7) Bovenop de boegspriet
Over zeilen gesproken, zeilen die gehesen worden, moeten ook natuurlijk weer een keer gestreken worden. Bij mijn tweede reis van Brest naar Rotterdam moet ik om de gestreken buitenkluivert (het eerste zeil voorop de boeg) een zeilband vastmaken. Dat klinkt niet erg spectaculair, totdat je je realiseert dat je op dat moment helemaal voorop de boegspriet staat, het schip nog flink op en neer gaat door de deining en je niet meer dan een balkje van 15 cm breed hebt waar je op kunt staan. Een meter of 5 onder je zie je de oceaan voorbij vliegen en je voelt de wind door je haren wapperen. Uiteraard ben je wel gezekerd.
Ik voel me in ieder geval behoorlijk stoer als ik daar sta en samen met mijn ‘witte wachtgenoot’ Alexander de zeilband om dit zeil heen moet bevestigen. Aan mevrouw Vakantaseren vraag ik om dit even goed op de foto te zetten, want anders geloof ik straks zelf niet meer dat ik dit heb gedaan. Aan mijn smile te zien, vond ik het nog echt leuk ook…
8) Lekker schuin hangen
Ik heb nu twee reizen gemaakt met de Eendracht. De eerste keer ben ik gaan eilandhoppen bij de Kaapverdische eilanden en de tweede keer zeil ik het laatste stuk mee terug van Brest naar Rotterdam. Het weer en de oceaan zijn tijdens deze tweede reis een stuk onstuimiger dan gedurende mijn eerste reis. Tijdens de tweede nacht in mijn kooi voel ik al tijdens het slapen hoe ik tegen de rand van de hut wordt aangedrukt. Als ik om 3.30 uur probeer op te staan voor mijn wacht, merk ik dat het schip erg schuin ligt. Het lukt maar net om me aan te kleden, maar vraag me niet hoe. Ben jij wel eens naar het toilet gegaan terwijl je omgeving tientallen graden gekanteld is?
En het schip vaart door, dus we worden wel geacht het werk van onze wacht te doen. Dus proberen we zo goed en kwaad als het gaat, de toiletten en de douches schoon te maken. We moeten stil zijn, omdat de rest van de bemanning midden in de nacht nog slaapt, maar probeer maar eens een stalen deur van 50 kilo tegen te houden als het schip zo schuin hangt. Kloink!! Sorry, mensen in hut 4… Dat waren wij dus.
Als in een slapstick film
Ook tijdens het eten is het bijna alsof we in een slapstick film zitten. Als je je beker met drinken niet op de speklappen zet (speciale matjes om op een schip je spullen op vast te zetten), krijg je hem dwars over je heen. Zoals de scheepsarts heeft mogen ervaren. Gelukkig was het geen hete thee. En de zeuners (mensen die het eten brengen) lopen zo scheef dat het wel een komische film lijkt. Dat schuin hangen is erg grappig om een tijdje mee te maken, maar tegelijkertijd best wel vermoeiend. Dus als het schip na een halve dag weer wat meer rechter gaat varen, hoor je ons niet klagen.
9) DOLFIJNEN!
Tijdens mijn eerste reis bij de Kaapverdische Eilanden staan we de hele tijd op scherp om dolfijnen en walvissen te spotten. Al een uur nadat we uitvaren bij Sal, zien we vinnen in de verte. Dolfijnen? Het lijkt er wel op. Na een paar minuten zijn ze weer verdwenen. Later die week tijdens een nachtwacht zien we ook even dolfijnen bij de boeg. Wauw!
Gabie is een van de opstappers tijdens deze reis. En gek van dieren in het algemeen, en dolfijnen in het bijzonder. De eerste twee keer dat we dolfijnen zien, heeft ze hen gemist en ze wil echt voordat we weer in Sal terugkomen nog een keertje geluk hebben. Ik beloof haar dat ze die gaat zien en dat ik haar, hoe vroeg of laat het ook is, wakker zal maken, als er weer dolfijnen te zien zijn. Af en toe maak ik een foto van haar terwijl ze op de uitkijk staat en monteer er een dolfijn achter in mijn Instastories. Een beetje flauw, ik geef het toe.
Het lijkt erop dat het haar niet meer gaat lukken, maar ik heb het beloofd. Ongeveer anderhalf uur voordat we bij de haven van Sal terug komen, is het ineens zover. ‘DOLFIJNEN’ golft het over het schip. Ik aarzel geen seconde en ren naar de hut waar Gabie zit. Ze is net wakker en kleedt zich snel aan.
Een magisch afscheid
Ik ren terug naar de boeg aan bakboordzijde en weet niet wat ik zie. Het is een school van misschien wel 20 dolfijnen die rondom de boeg zwemmen, duiken en versnellen. Soms zwemmen ze naast elkaar en komen ze tegelijk boven water. Het lijkt wel of ze afscheid van ons komen nemen, een magisch afscheid. Dit is toch zeker wel een van de meest happy moments tijdens mijn reis. En ik weet zeker dat het voor Gabie de mooiste 20 minuten van haar hele reis zijn geweest.
10) Mini-Mario is kwijt!
Tijdens mijn tweede reis van Brest naar Rotterdam, heb ik een klein lego-poppetje meegenomen. Mini-Mario is een soort kleine versie van mij, een stand-in voor op de foto’s. Tijdens de brand- en lekronde in de hondenwacht van 0.00 tot 04.00 bedenk ik met Alexander, mijn witte wachtgenoot, een plannetje.
Het brand- en lekrondje is een nachtelijke controleronde over het schip om te checken of er nergens brand of lekkage is. Je komt dan op allerlei plekken in het schip waar je normaal niet komt.
‘Zullen we mini-Mario ergens verstoppen en dan een opsporingsbericht uitvaardigen de volgende dag? Alsof ik hem verloren heb?’ stel ik Alexander voor. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende ochtend maak ik een opsporingsbericht, hang het op bij het mededelingenbord en veins alsof ik het poppetje echt ben verloren tijdens mijn inspectieronde in de nachtwacht ervoor. Ik vraag of anderen op willen letten tijdens hun brand- en lekrondje, want dat is zeer waarschijnlijk het moment dat ik hem ben verloren.
De tweede nachtwacht maakt Alexander weer een brand- en lekrondje, maar dit keer met iemand anders. Na afloop neemt hij me even apart. Mini-Mario is verdwenen! Maar ik heb niemand hierover gehoord. Mijn snode plannetje slaat als een boemerang op mij terug. Wie heeft dit gedaan? Is het Alexander zelf, die mij in de maling wil nemen of is het stuurman Peter, die me op mijn eerste reis bij de Kaapverdische eilanden ook al een hak heeft gezet?
Weer herenigd met die kleine
Op de een na laatste dag van de reis krijg ik ineens allemaal appjes met foto’s van mini-Mario. Op allerlei plekken op het schip. In het begin loop ik er nog heen als ik de plekken herken, maar ik heb al snel door dat ze proberen me de hele dag te laten rondrennen. Op een gegeven moment zie ik zelfs een foto van mini-Mario die een meter achter me op een tafel staat, terwijl ik buiten, nietsvermoedend, op een bank zit.
Als ik tijdens het avondeten een overhemd herken op de foto, weet ik in welke hoek ik het moet zoeken. Uiteindelijk zie ik hem op de laatste avond aan een oplaadkabel hangen, bij het stopcontact waar ik mijn telefoon aan het opladen ben. En waar ik al zeker 3 x langs gelopen ben die avond! Ik moet er erg om lachen, maar ben toch wel blij dat ik weer herenigd ben met die kleine. Wie er nu achter zat? Tja, wat op de Eendracht gebeurt, blijft op de Eendracht…
11) Terug in Rotterdam
De Eendracht is vertrokken op 29 oktober 2022 en keert op 30 maart 2023 weer terug in de haven van Rotterdam. Er is een opstapper die er vanaf het begin bij is geweest. Jeroen is de meest duurzame opstapper die er bestaat. Hij woont namelijk in Rotterdam en op de vertrekdag heeft hij de deur achter zich dicht getrokken, de plunjezak op zijn rug geslingerd en is hij naar de kade gelopen om aan te monsteren. Vijf maanden later komt zijn halve wereldreis ten einde.
Ik ontmoette hem al tijdens mijn eerste reis bij de Kaapverdische eilanden en hij is een deel van de reden waarom ik heb bedacht om het laatste stuk mee te zeilen van Brest naar Rotterdam. Bij mijn vertrek van de haven in Sal op de Kaapverdische eilanden heb ik hem een speciale, beschilderde steen overhandigd en ik heb met hem afgesproken dat ik er in Rotterdam zal zijn om die steen weer van hem in ontvangst te nemen. Dat ik al eerder aan boord kom in Brest, is een verrassing voor hem, maar onze afspraak voor Rotterdam blijft staan.
Thuishaven van de Eendracht
De avond voor aankomst ankeren we bij Hoek van Holland en de dag erna, op 30 maart, varen we over de Nieuwe Waterweg naar de Rotterdamse Lloydkade. Het is een prachtige ervaring om hier te zijn. Langs de Maasvlakte, gigantische, passerende containerschepen, loodsboten en de Botlek. Ik kijk mijn ogen uit. En dan ineens zijn we er, we meren aan bij de thuishaven van de Eendracht, de Lloydkade, bij het gebouw van de STC.
Als Jeroen afscheid heeft genomen van het bemanning, de andere opstappers en zijn tweede thuis de Eendracht, wandel ik met hem en twee van zijn vrienden terug naar zijn appartement. Zijn plunjezak hangt weer op zijn rug.
Wij dragen ook allemaal een tas want hij heeft iets meer bij zich dan bij zijn vertrek. Ruim vijf maanden na zijn vertrek, steekt hij de sleutel in het slot en is hij weer thuis. Nou ja, in zijn appartement dan. Want waar zijn thuis is, weet hij op dat moment nog even niet. Ik spreek met hem af dat ik snel nog een keer langs kom om zijn verhaal op te tekenen. Als hij me de steen heeft overhandigd, laat ik hem achter.
Terug bij de Eendracht, realiseer ik me dat er voor mij ook een bijzondere reis op zit. Ongeveer een half jaar geleden ontmoette ik deze bijzondere dame voor het eerst en werd ik op slag verliefd. En die liefde voel ik nog steeds, dus ik ga maar eens kijken hoe ik haar stiekem kan ontmoeten en afspraakjes met haar kan blijven maken. Zeg je niks tegen mevrouw Vakantaseren over mijn nieuwe vlam?
Zelf mooie momenten beleven met de Eendracht?
Wil jij zelf ook mooie momenten beleven met de Eendracht en onvergetelijke herinneringen creëren? Kijk dan bij het nieuwe reisaanbod voor 2023/2024 en boek een reis. Als je de code ‘vakantaseren’ gebruikt bij het boeken (of iets dat daar ongeveer op lijkt), krijg je twee leuke extraatjes. Van de Eendracht mag je een cadeau uit de webshop uitzoeken t.w.v. max. € 15,-. Zoals bijvoorbeeld een handige hervulbare ‘Join the Pipe’ waterfles die je onderweg bij kunt vullen op het schip (dit aanbod geldt alleen voor meerdaagse reizen).
En van mij krijg je een nieuwe speciale Limited Edition Tony Chocolonely reep die ik speciaal voor dit doel laat maken (bij zowel meerdaagse reizen als dagtochten!).
Mijn top 3 voor het seizoen 2023/2024 is:
- Actieve zeilreis naar Porto van 4-1-2024/12-1-2024
- Actieve zeilreis vanuit Alicante 28-1-2024/24-2-2024
- Actieve zeilreis vanuit Lissabon naar Rotterdam 12-2-2024/22-2-2024
Maar er is nog veel meer keus. Check je eigen favoriete dagtocht of meerdaagse zeilreis op deze pagina met het hele reisaanbod van de Eendracht voor het komende seizoen.
Jongerenreizen tijdens een tussenjaar
Tijdens mijn twee reizen heb ik diverse jongeren ontmoet die hun reis met de Eendracht doen tijdens een tussenjaar. Dat is natuurlijk de perfecte tijd om langer weg te kunnen gaan. En alle jongeren die ik onderweg heb gesproken, zijn super-enthousiast over hun ervaring met de Eendracht. Door deze reizen krijgen ze veel meer zelfvertrouwen en maken ze onvergetelijke dingen mee. A gap year to remember, nietwaar Tessel?
Vaak zijn er reizen met voor jongeren een flink gereduceerde prijs. Misschien kun je dit artikel aan hen laten lezen? Gebruik bij het boeken de code ‘vakantaseren’ voor de twee leuke extraatjes die ik eerder heb genoemd.
In de winter van 2024/2025 is er weer een prachtig reisaanbod, voor jongeren met een speciale prijs.
Natuurlijk kun je als jongere gewoon met de andere reizen mee. Het volledige, actuele reisaanbod staat op de website van de Eendracht. Daar vind je de reizen voor kinderen van alle leeftijden, van 8 tot 88.
Zeilen met een goed gevoel
Als je meegaat op een zeilreis met de Eendracht, dan steun je daarmee de goede doelen van Stichting Zeilschip Eendracht, zoals de Stichting Het Vergeten Kind en de Stichting Jongeren en Kanker.
De vrijwilligersorganisatie biedt het hele jaar door mooie zeilreizen aan (kwetsbare) jongeren, zieken en ouderen aan. Deze speciale tochten zijn alleen mogelijk dankzij de donaties die ze ontvangen en het geld dat ze verdienen met de vakanties en dagtochten die ze aanbieden.
Word vrijwilliger
Je kunt ook vrijwilliger worden bij Stichting Zeilschip de Eendracht. Check de website www.eendracht.nl/vrijwilliger en meld je aan! Wie weet zie ik jou nog aan boord!
Samenwerking
Voor dit artikel ben ik een samenwerking aangegaan met Stichting Zeilschip Eendracht. Alle foto’s zijn van mijn hand en de rechten berusten bij mij en de Stichting. Alleen de foto van mij met het touw in de hand in het begin is gemaakt door Karlijn van de Kamp en gebruik ik met haar toestemming. De eindredactie van dit artikel was in de bekwame handen van Astrid van Unen van U-producties.
